Liever dood dan wegkwijnen
Mijn vader belt mij op. “We zijn bezig met ons testament en we vroegen ons af of jij de tweede wilt zijn die gebeld kan worden in geval van euthanasie, je oudste broer is als eerste en je jongste broer als derde op de lijst”
Mijn ouders zijn niet ernstig ziek, ze reizen heel veel en van wat ik zie en hoor hebben ze een fantastisch leven. Allebei met pensioen, tijd zat om de wereld te ontdekken. Waarom bellen ze dan om te praten over euthanasie, hoor ik u denken.
Het verbaasde mij eigenlijk niet eens dat ik er zo ‘even’ over gebeld werd. Mijn ouders zijn heel praktisch ingesteld. En met de dood is dat niet anders. Zij hebben, in zoverre dat kan, alles vastgelegd voor als ze gaan dementeren of komen te overlijden.
Ook als ze veel pijn krijgen of moeten verhuizen naar een verzorgingstehuis waar ze niets meer alleen kunnen, zoals plassen en douchen, willen ze de beslissing kunnen nemen voor euthanasie. Het staat allemaal in het testament. Mijn vaders beslist dat voor mijn moeder in geval van dementie en andersom. En mocht het zo zijn dat ze beiden gaan dementeren dan worden wij gebeld om die beslissing te nemen.
Het kan in Nederland. Hier heb je het recht om zelf te bepalen of je je leven wilt beëindigen. Ik vind dit een goede wet, de euthanasiewet. Waarom zouden we dit niet zelf mogen bepalen?
Vorige week vierden we de verjaardag van mijn oma, de moeder van mijn vader. We zaten in een vies klein kamertje dat rook naar de urine. Oma werd alweer 99 jaar. Waarvan ze al zo'n 10 jaar in een verzorgingshuis zit. Corona heeft er natuurlijk ook niet bij geholpen, maar erg gelukkig is ze er niet. Ze zit onder de morfine zodat ze de pijn niet voelt en als ze wakker is klaagt ze voornamelijk over de zusters, het kamertje, het eten, de bingo, het weinige bezoek en ga zo maar door. Dit wil ik ook niet op mijn 99e.
Ik geef mijn ouders groot gelijk. Praten over de dood is niet makkelijk maar wel iets wat je zou moeten doen. Mijn broers en ik weten waar we aan toe zijn, als onze ouders achteruit gaan. Ze willen dan liever dood dan wegkwijnen.
Mijn ouders zijn niet ernstig ziek, ze reizen heel veel en van wat ik zie en hoor hebben ze een fantastisch leven. Allebei met pensioen, tijd zat om de wereld te ontdekken. Waarom bellen ze dan om te praten over euthanasie, hoor ik u denken.
Het verbaasde mij eigenlijk niet eens dat ik er zo ‘even’ over gebeld werd. Mijn ouders zijn heel praktisch ingesteld. En met de dood is dat niet anders. Zij hebben, in zoverre dat kan, alles vastgelegd voor als ze gaan dementeren of komen te overlijden.
Ook als ze veel pijn krijgen of moeten verhuizen naar een verzorgingstehuis waar ze niets meer alleen kunnen, zoals plassen en douchen, willen ze de beslissing kunnen nemen voor euthanasie. Het staat allemaal in het testament. Mijn vaders beslist dat voor mijn moeder in geval van dementie en andersom. En mocht het zo zijn dat ze beiden gaan dementeren dan worden wij gebeld om die beslissing te nemen.
Het kan in Nederland. Hier heb je het recht om zelf te bepalen of je je leven wilt beëindigen. Ik vind dit een goede wet, de euthanasiewet. Waarom zouden we dit niet zelf mogen bepalen?
Vorige week vierden we de verjaardag van mijn oma, de moeder van mijn vader. We zaten in een vies klein kamertje dat rook naar de urine. Oma werd alweer 99 jaar. Waarvan ze al zo'n 10 jaar in een verzorgingshuis zit. Corona heeft er natuurlijk ook niet bij geholpen, maar erg gelukkig is ze er niet. Ze zit onder de morfine zodat ze de pijn niet voelt en als ze wakker is klaagt ze voornamelijk over de zusters, het kamertje, het eten, de bingo, het weinige bezoek en ga zo maar door. Dit wil ik ook niet op mijn 99e.
Ik geef mijn ouders groot gelijk. Praten over de dood is niet makkelijk maar wel iets wat je zou moeten doen. Mijn broers en ik weten waar we aan toe zijn, als onze ouders achteruit gaan. Ze willen dan liever dood dan wegkwijnen.
Reacties
Een reactie posten