Verslaafd op je 10e

We kijken het jeugdjournaal, mijn oudste dochter en ik. We horen dat de meeste basisschoolleerlingen niet zonder hun telefoon kunnen en dat ze daarmee verslaafd zijn geworden aan het mobiele apparaat.
Sanne is 10 jaar en zit in groep 7. Ik zie haar denken en vervolgens vraagt ze aan mij “mam ben ik ook verslaafd?” Ik zag een opening voor een gesprek. Een eenzijdig gesprek dat wel, maar ik hoop altijd maar dat ze er iets van opslaat als ik haar wat probeer uit te leggen.Ik vertel haar waarom ze na school maar 1 uur achter een tablet of telefoon mag en dat het ook helemaal niet gezellig is als iemand constant achter zijn telefoon zit. 

In feite zijn wij, de opvoeders, het probleem. Wij zijn namelijk zelf verslaafd. Ik kan hier wel leuk vertellen dat onze kinderen maar 1 uur schermtijd hebben, maar het gebeurt vooral op regenachtige dagen dat deze tijd verlengd wordt. Wel ben ik er trots op dat het haar nog niet gelukt is om haar telefoon mee te nemen naar buiten. Natuurlijk heb ik alle smoezen voorbij horen komen zoals ‘alle kinderen mogen hun telefoon meenemen’ en ‘dan kan ik leuke foto’s maken als we in dat museum zijn’. Inmiddels weet ze waarom de telefoon thuis blijft. En ze heeft er vrede mee. 

Zoals het van goede ouders wordt verwacht proberen mijn man en ik zelf het goede voorbeeld te geven. En eerlijk? Dat is natuurlijk niet te doen. Dankzij de mobiel staan we altijd aan. Ik krijg appjes van vriendinnen, werk en mijn man. Mailtjes die beantwoord moeten worden, social media en berichten van school. Overal willen mensen wat van mij en ik wil wat van hen. Het is een vicieuze cirkel. Die zowaar onmogelijk te doorbreken is. En als er niemand wat van je wilt, dan ga je gewoon net zo lang door tot je weer ergens een berichtje ziet. 
En wat doen wij opvoeders? Wij geven onze kinderen een mobiel of goedkeuring om er voor te sparen. En voor je het weet hebben ze whatsapp op hun 10e, want schijnbaar willen we ook met onze kinderen heel de dag contact hebben.

En daar is bij mij de grens bereikt. De oudste heeft een telefoon met whatsapp, maar ze mag hem niet meenemen naar school of met buiten spelen. Ten eerste vind ik dat ze die verantwoordelijkheid niet hoeft te dragen en ten tweede hoef ik haar niet te volgen via een trakingapp. Ze moet voor het donker thuis zijn en dan hoor ik graag alle verhalen over wat zij gedaan heeft. Wilt ze bij iemand binnen, dan moet ze aan die ouders vragen of zij mij willen bellen of appen. Ik vertrouw haar en ik ga ervan uit dat ze luistert als ik bijvoorbeeld zeg dat ze niet te ver mag. Breekt ze dat vertrouwen, dan zijn daar consequenties aan verbonden en mag ze alleen maar minder.
Is mijn oudste verslaafd? Als ik het toelaat wel, maar voorlopig valt het bij haar gelukkig wel mee.